2. Jesienne Powwow w Katowicach 2003 - Wioska indiańska Huu-Ska Luta

Marcin "Zaic" Król doskonale  dawał sobie radę w tej roli. Prowadził spotkanie wg programu  przygotowanego przez organizatora. Dzięki temu Powwow przebiegało bez  typowych dla poprzednich spotkań poślizgów i zaburzeń czasowych. MC "Zaic" dobrze przygotował sobie materiały pomocnicze korzystając w  przerwach między tańcami z wiadomości zamieszczonych na polskich  "indianistycznych" stronach internernetowych - (nieźle je przy tym  promując).
MC sprawnie pomagał Cyprian Świątek, który był dla mnie nikim innym jak Arena Director  - chociaż taka osoba funkcyjna nie została przedstawiona. Cały czas czuwał nad tym co dzieje się na Arenie.  Koordynował pracę sędziów w trakcie konkursów oraz służył wiedzą i doświadczeniem, które zdobył na Powwow za Oceanem.

Wreszcie konkursy tancerzy i  tancerek. Bogdan zdecydował się na ich przeprowadzenie, dzięki czemu  zaczęły spadać następne zasłony dotyczące Powwow.
Zostały wprowadzone numery dla uczestników, którzy musieli osobiście  zgłaszać u MC chęć wystąpienia w konkursie danej kategorii tańca.  Zgłosiło się ponad 50 osób!!!
Konkursy odbyły się w czterech kategoriach : Men's Traditional, Grass Dance, Women's Traditional i Fancy Shawl. W dwóch stylach tzn. Men's Fancy i Jingle Dress  nie mogły się odbyć z prozaicznej przyczyny: zgłosiło się do nich po  jednej osobie (a szkoda). Mimo to wszystkie konkursy przyciągały  baczną uwagę widzów i pozostałych uczestników Powwow niebiorących w  nich udziału.

Bardzo dobrym pomysłem było zastosowanie innego sposobu sędziowania podczas konkursu Men's Traditional Dance, w  którym brało udział ponad 20 tancerzy. A mianowicie po każdym z tańców   sędziowie eliminowali kilku zawodników, aż na Arenie pozostało trzech  tancerzy. Musieli oni wykonać jeszcze jeden taniec, po którym to  publiczność swoimi brawami wybrała zwycięzcę. Sposób sędziowania  spowodował niesamowitą atmosferę wśród wszystkich uczestników Powwow. Na sali nie było nikogo kto nie interesowałby się przebiegiem tego konkursu!!!

II  INDIAŃSKI ŚWIAT Powwow rozpoczął nowy etap  naszych spotkań. Pojawiły się konkursy w kategoriach tańców w związku z czym pojawili się sędziowie i Director Arena.
W najbliższej przyszłości czeka nas ustalenie grupy ludzi wchodzących w skład takiego gremium.
Sędziowanie na Powwow to duża odpowiedzialność wobec wszystkich tancerzy i musi być poparte wiedzą oraz doświadczeniem.

Wiem o tym, że znalazły się osoby, które nie chciały się pogodzić z niektórymi werdyktami sędziów.
Kochani podstawową zasadą na Powwow jest to, że swoje propozycje sędziowie danego konkursu podejmują indywidualnie i dopiero po zebraniu wszystkich głosów wydawany jest werdykt.
Taka decyzja grona sędziowskiego jest ostateczna i nie podlegająca dyskusji.

Tym bardziej, że nasze spotkania są formą integracji a wprowadzenie  konkursów ma za zadanie podniesienie poziomu tańca i widowiska jakim  niewątpliwie jest Powwow. Miło mi było widzieć Was wszystkich  i mam nadzieję, że spotkamy się w jeszcze większym gronie na zimowym Powwow w Międzychodzie koło Gorzowa  w ostatni weekend lutego 2004.

Powwow to duże przedsięwzięcie, nawet jak na nasze skromne warunki i  możliwości. Ogrom pracy, jaką należy włożyć w organizację, jest  przytłaczający, więc chylę głowę przed Bogdanem - jedynym organizatorem  kolejnego jesiennego święta radości i tańca.  

 Ale czy Bogdan musiał być jedynym organizatorem?  Wiem, że są ludzie,  którzy wszystko sami potrafią dopiąć na ostatni guzik i mogę im tylko  zazdrościć i podziwiać ich umiejętności - niestety nie dano mi takiego  potencjału.
Gdybym ja sama miała organizować tak wielką imprezę,  pewnie zapłakałabym się na śmierć. Jednakowoż pytanie jest we mnie: czy  dobrze jest dla nas, jako dla Ruchu, by tylko jedna osoba organizowała  Powwow.

 Nie odkryję Ameryki jeśli  napiszę, że zauważyłam podziały pomiędzy ludźmi, bo podziały są i Darek  Lipecki może zedrzeć sobie gardło nawołując do jedności a ludzie  pozostaną ludźmi.
Nie bulwersują mnie osobiście pytania z cyklu "Od  kogo jesteś? Od Olka czy od Bluewinda? " ale są ludzie, którym po takim  tekście oczy stanęły w słup. Nie chce mi się też tłumaczyć, co to jest  syndrom przeniesienia - zainteresowanych odsyłam do specjalistycznej  lektury.

 Pozostaje we mnie natomiast pytanie kto jest lepszy- Olek czy Bluewind?  Lepszy w czym i dla kogo?
 Ja osobiście jestem fanem Olka, bo to wyjątkowy człowiek, ciepły i  serdeczny, ale Bluewind jest moim bratem. Czy mam wybierać od kogo jestem  i powiedzieć że Olek jest lepszy bo jest z Takini albo Bluewind jest  lepszy bo dzięki petycjom np. wstrzymano budowę obserwatorium w Mount  Graham.
Zawsze myślałam, że to wspaniale, że są ludzie, którym  bliższa jest tradycja, bo mają wiedzę, której potrzebujemy bo  interesujemy się Tą właśnie kulturą, ale też świetnie jest, że są ludzie,  dla których ważna jest teraźniejszość.
A teraźniejszość niestety  nie przypomina amerykańskiego filmu - laurki ani naszych idealistycznych  wyobrażeń. W rezerwatach jest bieda, alkoholizm i bardzo wysoki procent  przestępczości. Naruszanie praw człowieka jest banalne wręcz, bo  wpisane już w życie. To fajnie, że jest ktoś, komu zależy na tym, by o  tym mówić. Może warto jest wiedzieć, że bieda robi z ludzi bestie. Nawet  z Indian. Może dobrze jest mieć świadomość tego. Może.

Jak już tak sobie gdybam, to pomyślałam, że wspólne przeżycia jednoczą ludzi.
Jak już tak sobie gdybam, to może dobrze by było, gdyby następną wspólną imprezę zorganizować wspólnie...
Mi  osobiście mętną struclą zwisa, kto jest od kogo, bo ważniejsze są moje  uczucia dla danego człowieka a nie jego przynależność partyjna. Znam  kilka osób z Takini i poza bardzo osobistymi uczuciami mam dla nich cały  ocean szacunku, a są i tacy z którymi nawet nie chce mi się rozmawiać.
 To samo odnosi się do osób z "obcji petycjowej". To postawa wobec  innych to sprawia. Ale ludzie są ludźmi. Tylko że to zależy od nas, co  dajemy innym i jak inni nas postrzegają niezależnie od tego "od kogo  jesteśmy".
Więc jak już tak sobie gdybam, to pomyślałam, że gdyby była szansa na  zrobienie czegoś wspólnie, to może diabeł nie byłby taki straszny...

Indianie nad Rawą - Teresa Semik 5 listopada 2003